Into the unknown

Inmiddels al weer dik 3 weken in Zuid-Amerika. Ff een updeetje dan. Na mijn eerste dagen in Buenos Aires heb ik besloten 2 weken langer te blijven. Dit had alles te maken met de Spaanse lessen die ik daar ging volgen. De eerste week was volledig gratis voor mij omdat ik als ‘testpersoon’ vanuit het hostel mocht deelnemen. Scheelde al gauw wat centen. Op maandag begon ik samen met nog zo’n 10 anderen. We begonnen helemaal vanaf de basis, zoals ¡Holá! ¿Qué tal? y ¿Comó te llamas? Zo leer je in feite hoe je een eerste gesprek kunt voeren. Sommige dingen wist ik nog vanuit mijn Spaanse les op de middelbare school ongeveer 13 jaar geleden. Het moeilijke zat hem vooral in de uitspraak. Je hebt Spaans-Spaans maar ook Argentijns-Spaans. In Argentinië spreken ze dubbel L uit als ‘zsj’, daarnaast rollen woorden in elkaar over en spreken ze verrekte snel. Dus klinkt het al gauw zo; ¿Comó tezjámàs? Maarja dat was de eerste dagen even moeilijk, daarna gewent het. Argentijnen rijgen de woorden in sneltreinvaart achter elkaar. Naast de Spaanse les heb ik mijn tijd voornamelijk opgevuld met het bezichtigen van plekken die ik nog niet hadden gezien gedurende mijn eerste dagen. Meest mooie plekje was ‘el Ateneo; een oud theater dat tegenwoordig een boekenwinkel is. Erg mooi om te zien. Hier heb ik onder het genot van een ‘café americano’ mijn huiswerk gemaakt, want dat kreeg ik ook nog mee natuurlijk. Verder ben ik nog naar Tigre geweest, een plaatsje onder de rook van BA. Je kunt het het beste vergelijken met een Center Parcs op water, veel ‘Porteños’ (mensen uit BA) brengen hier hun weekend door. Toen de eerste week van mijn Spaanse les voorbij was zat ik even in dubio. Aan de ene kant wilde ik graag nog een extra week doorgaan om mijn vaardigheden nog wat meer te verbeteren. Aan de andere kant had ik de stad wel gezien. Uiteindelijk toch besloten om voor de extra week te gaan mede omdat ik denk dat ik er nog veel baat van zal hebben. De tweede week dus voornamelijk lessen gevolgd, gegeten en geslapen. Zat inmiddels ook al dik 2 weken in hetzelfde hostel. Dan merk je wel dat je onderhand door wil naar een volgende bestemming. Wel een goede band opgebouwd met Daniël die het hostel min of meer beheerd. Hij heeft me veel geholpen wegwijs te worden in deze gigantische stad. Uiteindelijk was de laatste dag van mijn cursus aangebroken. Heb mijn diploma gekregen en afscheid genomen van mijn klasgenoten. Ieder had zo zijn eigen reden om Spaans te leren.., dat was leuk om te zien. De volgende dag heb ik een nachtbus naar Puerto Iguazu gepakt. Een rit van 18 uur naar een plaatsje dat de toegangspoort is naar de Iguazu watervallen. S’morgens vroeg kwam ik hier aan en heb ik samen met Tim, een klasgenoot, het hostel opgezocht. Ondanks dat het in Zuid-Amerika nu kouder begint te worden voelde je dat je dicht tegen de tropen aan zit. Dit was onder andere te merken aan de vogelspin die rondom het hostel liep (fotootje zal ik wel even toevoegen, dan kun je er naar kijken en hardop zeggen; “ben blij dat ik in NL zit”). Enfin eerste dag gelijk de watervallen bezocht aan de Braziliaanse kant. De watervallen liggen op de grens van Argentinië, Brazilië en Paraguay. Vanuit Brazilië heb je een meer panoramisch zicht over de watervallen. Maar dit leverde direct schitterende plaatjes op. Uiteindelijk enkele uurtjes de wandelroute doorlopen en voorzichtig al wat spetters mogen voelen. Aan het eind van de middag huiswaarts gekeerd en vervolgens mijn beste slaap in drie weken gehad (ondanks de spin). De volgende dag met Tim, Paul en Johan (ik schrijf de namen even voluit, want ‘met drie andere kerels’ matcht voor mij dan weer net niet lekker) de Argentijnse kant bezocht. Aan deze kant heb je weer een totaal ander perspectief en kun je dichter bij de watervallen komen. En dat heb ik gemerkt ook. De woorden ‘Holy shit!’ heb ik die dag meerdere keren gebruikt. Een kolossaal natuurverschijnsel en adembenemend mooi. We hebben de gehele dag hier doorgebracht. Tevens nog door de watervallen heen gevaren, dan voel je de kracht van al dat water pas goed. We eindigden de dag bij de ‘Garganto del Diablo’, hier komen enkele watervallen samen waardoor er miljoenen liters water tegelijk naar beneden vallen. De damp die hier vanaf komt gaat direct de lucht in, waardoor je live ziet hoe wolken gemaakt worden. Een prachtige afsluiting van een nog mooiere dag. Bij terugkomst in het hostel moest ik ten gevolge van een overboeking wel gedwongen in een privé kamer slapen. Dat kon er ook nog wel bij! De ‘cataratas’ waren geweldig alleen liggen ook erg afgelegen. Ik wist dan ook niet zo goed waar ik nu naar toe wilde. Uiteindelijk besluit ik de grens met Paraguay over te steken naar Ciudad del este. Veel chaos en levendigheid hier, heeft ook veel te maken met de tax-free shopping die er zit. Ook opvallend was dat hier een dag eerder 35 miljoen werd buit gemaakt door middel van een grote bankkraak. Uiteindelijk belande de overvallers met de politie in een groot vuurgevecht en wiste ze te ontsnappen. Ik denk altijd maar zo; als er ergens iets ergs gebeurd is, is de kans klein dat er de volgende dag weer iets ergs gebeurd. Bovendien gebruikten we de plaats enkel om door te reizen. Verder is hier ook niet gek veel te doen. Ik pak de bus naar de hoofdstad; Asunción. Een rit van 6 uur voor 8 euro. Paraguay is goedkoper dan bijvoorbeeld Argentinië en Brazilië, maar wordt door reizigers regelmatig overgeslagen omdat er geen noemenswaardige highlights zijn. Ik reis samen met Paul die aangeeft dat er volgens de Engelse overheid maar een enkeling per jaar dit land bezoekt. Toch een beetje into the unknown zo. Onderweg komen we in noodweer terecht, wat de straten in no-time in rivieren veranderd. Het bijgeleverde onweer is daarentegen erg mooi. Als we s’avonds in Asunción arriveren lijken de straten dan ook uitgestorven. Dit bleek achteraf redelijk normaal te zijn hier. Het is een typische Zuid-Amerikaanse stad die niet te vergelijken is met bijvoorbeeld Buenos Aires, waar dag en nacht levendigheid is. Asunción is enorm groot maar voelt aan als een dorp. We bezoeken het (tevens rustige) centrum en een groot shopping complex aan de rand van de stad. Geen toerist te zien, dus krijg je echt mee hoe zo’n stad in elkaar steekt. De mensen zijn ook zeer vriendelijk, buschauffeurs solliciteren allemaal naar een baan in de Formule 1. Onbeschoft hard en als je nog niet geheel bent uitgestapt rijdt ie weer aan. Er zijn ook weinig tot geen bushaltes, je moet gewoon zwaaien als je wilt instappen. Wat hier (Zuid-Amerika) ook veel gebeurd is dat er mensen instappen die eten of drank proberen te verkopen en na een kilometer weer uitstappen. Het aparte is dat er dan weer een ander instapt, of zelfs met z’n allen tegelijk. We blijven uiteindelijk 2 dagen in deze stad. Daarna gaat Paul naar een ander deel van Paraguay, ik ga via Formosa naar Las Lomitas (Argentinië). Ook weer een plek waar bijna geen toeristen komen. Ik besluit er naar toe te gaan omdat het plaatsje grenst aan natuurgebied Bañado la estrella. Hier hoop ik het eerste wildlife te spotten. Het verlaten van Paraguay gaat nog niet zo makkelijk ivm die gestolen 35 miljoen. Uiteindelijk staan we een dik uur stil aan de grens en moeten de tassen door de detector. Een paar uur later stap ik uit voor een tussenstop en overnachting in Formosa (in een goed smerig hotel, wel een aardige kerel). Na een top ontbijt *huil* de volgende ochtend reis ik wederom met een bus naar mijn eindbestemming. Onderweg staan we door een nog onbekende reden (weer) een uur stil. Ik denk nog; ‘wat ga ik eigenlijk in godsnaam doen’. Er was ook niet veel te zien op af en toe een stoffig dorpje na. Maar dat maakt het uiteindelijk ook meer interessant. Als ik om 18:00u arriveer en de bus uitstap zie ik voornamelijk stof en scooters om me heen. Die zich makkelijk over de zandige paden manoeuvreren. Veel gezichten ook van ‘wat doe die dude met z’n rugzak hier?’ Eerst maar een slaapplaats gezocht. Die had ik al snel gevonden bij een hotel waar zo goed als geen klanten waren. De eigenaar sprak toevallig zo goed als geen Engels, maar wilde mij graag zo goed mogelijk helpen. Spullen in de kamer gelegd en besloten eerst maar een bus ticket te regelen omdat ik wist dat ik aan 1 dag wel genoeg had hier. In Zuid-Amerika zijn er veel aanbieders van busreizen die allemaal vanuit een hokje hun tickets willen verkopen. In grote plaatsen heb je er vaak een stuk of 10 à 12. Hier waren het er maar 2. In Asunción heb ik letterlijk gasten schreeuwend en arm zwaaiend uit de spreekholtes van het glas zien hangen. Dat beeld vergeet ik nooit meer haha. Gewoon strijden om elk persoon die er als reiziger uitziet naar je hokje te loodsen. Maar goed in Las Lomitas dus 2 aanbieders. Eentje deed geen reizen naar Salta (mijn volgende bestemming), de ander gelukkig wel. Bij binnenkomst zit er een jonge dude achter de desk. $975 pesos zegt hij. Omgerekend ongeveer €57,-. Had ik niet zoveel zin in, dus ik begin af te dingen. Hij kijkt me raar aan (hoogstwaarschijnlijk niet gebruikelijk hier) en zegt dat dit de normale prijzen zijn. Ik bluf dat deze prijs absurd is. Het mooie is dat alles in het Spaans gaat, dus een goede onderbouwing kan ik ook niet echt geven. Uiteindelijk verlaagd hij de prijs naar $795 pesos. Een tientje minder. Hey het blijkt te werken ook! Uiteindelijk spreken we $740 af. Dik €40,- Dat was weer even wat anders dan de busreis in Paraguay. Maargoed na het onderhandelen komen we in gesprek en vervolgens blijf ik de gehele avond in het kantoortje. We praten (mede met de hulp van Google translate) over voetbal, vrouwen en kinderen. Ja, daar was het blijkbaar heel normaal als je op je 17e al getrouwd en 2 kinderen hebt. Hij snapte dan ook niet dat wij in Nederland hier over het algemeen wat langer mee wachtten. Ook laat hij mij nog even de strafschoppenserie tussen Nederland en Argentinië op het WK 2014 zien, die eerlijk gezegd volledig uit mijn geheugen was gewist. Ik spring zelfs op als Sneijder de tweede strafschop voor Nederland mist. Had totaal geen idee hoe of wat de precieze afloop was. Ik wist dat ze verloren maar dat was ook alles. Het ijs was inmiddels al goed gebroken waardoor we samen na sluitingstijd een potje gaan poolen met zijn broer en vriend. Ik doe nog even navraag naar het natuurgebied, waarvoor ik eigenlijk kom. Vanuit het dorp moet je in feite nog 15km een weg inrijden voordat je het gebied echt kan zien. Probleem is alleen dat er niks rijdt hier. ‘Hitchhiking’ zei de hoteleigenaar al. Francesco, zoals de jongen van het kantoortje heet, zegt dat zijn vriend mij morgen wel brengt op een motortje. Mooi! De volgende dag wordt ik gewekt door de hoteleigenaar; “Kies Kies (hier heet ik “Kies ban Bre”) bye bye today?”Banbre” omdat ze de V niet kunnen uitspreken) bye bye today?” “Si” zeg ik, want mijn bus vertrekt die avond laat. Ik kan mijn spullen gelukkig wel laten staan. Eerst maar een bus ticket regelen, ondanks dat we het eens waren over de prijs had ik nog niet betaald de vorige avond. Als ik het kantoortje binnenkom zit niet Francesco maar zijn broer Leonardo achter de desk. Weer blijven hangen, nu nodigt hij mij uit om samen met zijn gezin een typisch Argentijns gerecht te eten bij hen thuis ‘Locro’. Toegestemd natuurlijk. Om 2u s’middags aangesloten bij vader en moeder en alle kinderen. Ondanks de taalbarrière klikt het meteen. Super chill ook om even deel uit te mogen maken van een echt Argentijns gezin. Op dit soort momenten ben ik blij dat ik, mede dankzij mijn opvoeding, in principe alles eet. De mix van niet geheel duidelijke ingrediënten werd in twee volle borden onder mijn neus geschoven. Om dan te bedanken is wel erg onbeleefd natuurlijk. Gelukkig smaakte het uitstekend en kauwde ik als nagerecht met vaders wat coca bladeren (ja die kwamen ‘straight from Bolivia’). Daarna afscheid genomen en vriendelijk bedankt voor alle gastvrijheid. Ook nog een foto geschoten die net zoals alle andere foto’s ook op deze pagina te vinden zijn. Vervolgens achter op de motor naar Bañado la Estrella, een schitterend moeraslandschap waar o.a. kaaimannen actief zijn. Het plaatje was prachtig en in de verte hoorde je het geluid van deze dieren. Helaas konden we het gebied niet echt intrekken omdat we geen boot hadden (het is mij ook niet bekend of dat toegestaan is). Wel een hengeltje uitgegooid en genoten van de omgeving. Op de terugweg een erg mooie zonsondergang tegemoet rijdend. Bij terugkomst in het dorp voelde het alsof ik hier al tijden was. Amper 24u terug dacht ik nog ‘waar ben ik nu weer beland’. Gek hoe snel zoiets dan kan gaan. Die avond helaas afscheid moeten nemen van de jongens. Ik heb beloofd ze hagelslag en bitterballen te sturen als bedankje. Deze trip naar het onbekende was het uiteindelijk allemaal waard. Nu ben ik inmiddels in Salta aangekomen. De eerste bergen doemen hier op en de bewoners lijken al veel op Bolivianen. Ik blijf hier 2 dagen en dan kijk ik wel weer welke ingeving ik op dat moment binnenkrijg. Tot nu toe valt het reizen me erg mee. Heb nog niets meegekregen van de schrikbeelden die iedereen van te voren wel heeft. Op dit moment maak ik mij het meest zorgen over waar ik goedkoop een gezonde maaltijd kan krijgen en waar ik eventueel even kan sporten. Nou dan weet je het wel. Ohja en waar ik een elektrische tandenborstel kan kopen. Dat is hier wel een gigantisch probleem. Ik kan er bijna niet van slapen… ¡Hasta pronto!