Colombia; mi destino final

“Hey gringo!” “Holanda es maricón”. Mijn laatste nacht in Lima en ik lig op een kamer met een aantal gasten uit Venezuela. Ik weet dat ik zojuist voor homo ben uitgemaakt, maar ik kan er wel om lachen. Wie doet me wat. Op dit moment is het leven niet gemakkelijk voor hen. Zuid-Amerika wordt overspoeld met Venezolanen, die allemaal op zoek zijn naar een betere toekomst. Veel van hen vluchten naar buurland Colombia. Ook ik ga hier naartoe; voor mij met een totaal andere lading natuurlijk. Maarja dit geeft wel even het contrast weer. Mijn vlucht naar Bogotá verloopt goed, voor het eerst heb geen last van mijn oren. Misschien heb ik geluk, het kan ook zijn dat ik mijn oren heb getraind de laatste tijd met dat voortdurende klimmen en dalen in het Andesgebergte. Om 22:00u land ik waarna ik een Ubertje neem naar het hostel. Uber is ook hier vrij populair. Gedurende de rit heb ik een voltallig Spaans gesprek met de chauffeur. Heb ik in die maanden toch wat geleerd. Ik herinner mij mijn eerste taxi rit in Buenos Aires nog toen ik een leek was op dat gebied. Bij aankomst in het hostel direct naar mijn stapelbed begeleidt, elke keer als ik daar weer in moet klimmen krijg ik toch even dat gevoel van; ‘hoe heeft het zo ver kunnen komen?’. Echt goed slapen zit er ook niet echt in als je reist. Er is altijd wel iets of iemand die je wekt. Als het geen snurkende of vertrekkende kamergenoot is, dan is het wel een schreeuwende marktkoopman op straat. Maar dat eerste blijft uiteindelijk het ergste. Oordoppen helpen niet, het gooien van een kussen of het klappen in je handen soms wel. De nacht uiteindelijk weer overleefd om de dag daarna gebruik te maken van een free biking tour door Bogotá. Deze ‘gratis’ tours vindt je vrijwel in elke stad, een gids laat je dan de stad zien met bijbehorende informatie. Op het einde geef je een fooi die jij geschikt vindt. In dit geval was het een fiets tour omdat Bogotá zeer fiets vriendelijk is. Zeg maar een tweede Amsterdam. Colombia is een van de weinige landen hier waar gefietst wordt. Tijdens de tour het Noorden van de stad bezocht wat zeer welvarend is. Veel dure winkels en fancy people. De rijke mensen in Colombia zijn blijkbaar ook echt rijk. Er komt steeds meer een scheiding; of je bent welvarend of je belandt in de goot. Een middenweg begint te verdwijnen. Interessant om te zien omdat veel mensen (waaronder ik) bij Bogotá op voorhand denken aan een open riool. Tijdens de tour proef ik ook typische Colombiaanse koffie, vruchten en snacks. Onze fietsenmaker was trouwens een hoogopgeleide Venezolaan, om nog maar een concreet voorbeeld te geven. Het weer in Bogotá is het hele jaar vrij constant, omdat het geen seizoenen kent. Krijg je dus een beetje dat ‘middel of the road weer’ van 15-20 graden en bewolkt. Laat ik daar nu al vrijwel 4 maanden in leven. Goede reden om snel door te reizen naar Medellin. De stad van de eeuwige lente en Pablo Escobar natuurlijk. Al kun je die naam hier beter niet noemen. In de jaren 90 was Medellin (en Colombia) een no-go zone, omdat er iedere dag wel een aantal drugsgerelateerde doden vielen. Die periode is nu voorbij en de Colombianen willen volop van het leven genieten. Het toerisme zit in de lift en het land is volop in ontwikkeling. Inwoners staan dan ook te springen om toeristen te verwelkomen in hun land. De tweede dag hier deed ik een citytour. Dan ga je dus met een lading ‘gringos’ (=de naam die latino’s geven aan blanken uit USA of Europa) de stad verkennen onder leiding van een gids. Veel inwoners kijken je echt aan of je van mars komt ofzo omdat ze dat nog niet gewend zijn hier. Ook gaan ze opeens bij de groep staan en vragen dan of ze iets mogen zeggen. “Bienvenido en Colombia! “We hope you”ll have a great time here" Echt hele open en aardige mensen zijn het. Net zoals veel andere steden is het verschil tussen arm en rijk hier goed zichtbaar. Ik slaap in het gedeelte van de stad dat voornamelijk is gebaseerd op toerisme. Veel barren en restaurants en een bruisend nachtleven. Het doet me een beetje denken aan Lloret de mar. Als je meer richting het centrum trekt zul je meer het echte Medellin zien. Persoonlijk vind ik dit deel veel leuker, straten vol met verkopers en veel bedrijvigheid. De geschiedenis van de stad is hier te vinden. Echter wanneer de zon onder gaat is het veiliger om in het toeristische ‘el Poblado' te zijn. Tijdens mijn verblijf ontmoet ik Alberto, een Colombiaan die in Medellin gaat werken. Echt een topgozer, we trekken een kleine week met elkaar op. Samen met een Canadees meisje gaan we een dagje naar de botanische tuin en doen we een rondje in de kabelbaan. Dit laatste wordt bestempeld als de nummer 1 activiteit om te doen in Medellin. De kabelbaan heeft er voor gezorgd dat alle delen van de stad nu goed met elkaar verbonden zijn. Zo ook de sloppenwijken, waarvan men wilden dat zij zich ook deel van de stad voelden. Als je dan met zo’n karretje naar boven gaat dan freewheel je dus over deze wijken. Volgens een mede kabelbaan reiziger moet je een ‘fee’ (klein bedrag) betalen om binnen te komen in die wijken, tevens moet je kunnen aantonen dat je hier iets te zoeken hebt (zoals familie bezoeken). De wijken worden beheerd door gangs. Heftig? Ik denk dat ik er aan gewend ben nu. Moet ik altijd even denken aan een nieuwsitem van een ‘arm’ Nederlands gezin dat met 2 gamende pubers op de bank verkondigd dat ze arm zijn omdat ze niet op vakantie kunnen. Het grote verschil tussen arm en rijk in Zuid-Amerika heb ik vanaf dag 1 dagelijks mogen aanschouwen. Samen ben ik met Alberto nog een keer teruggegaan naar het centrum om wat rond te hangen. Natuurlijk ook nog een keer op stap geweest, bleek dat Paul (die ik helemaal in het begin van mijn reis ontmoette) er ook te zijn. Altijd leuk als je elkaar weer tegen komt. Avondje flink doorgezakt met z’n 4en. En nu hoor ik je misschien denken; ja allemaal leuk en aardig maar hoe zit het met de Colombiaanse vrouwen? Nou de geruchten zijn waar. 25% is fotomodel of zou het kunnen worden, dan nog eens 25% die hiervoor dan blijkbaar net zijn afgevallen, 25% die je met gemak kunt introduceren aan je ouders en 25% waarvan je dat beter niet kunt doen. Verklaard ook gelijk waarom de mannen in Colombia vaak niet trouw zijn aan hun vriendin. Te veel keuze. De laatste dag in Medellin heb ik nog met Suecia (van Santa Cruz) doorgebracht. Die mij een paar dagen later achterna vloog naar Colombia. We zijn naar een gratis open-air gym gegaan, wat tevens van zeer goede kwaliteit was. De normale gym was €14,- per dag. Ik vroeg of ik dan met gouden gewichten aan de slag ging? Soms vragen ze echt absurde prijzen. Na het sporten zijn we samen met Alberto naar de Floriade del flores gegaan. Een van de belangrijkste evenementen in Colombia waar praalwagens bloemen tentoonstellen aan het publiek. Colombia is het 2e grootste exportland qua bloemen, de nummer 1 is (hoe kan het ook anders) Nederland! We kwamen echter wat aan de late kant aan op de plaats van bestemming waardoor de meeste bloemen al waren verdwenen. Gelukkig werd er daarna nog wel feest gevierd. Suecia en ik gingen die avond met de bus naar Santa Marta. Dat ligt in het uiterste noorden. Dit bleek uiteindelijk een intense rit van 17 uur te worden. Aangekomen in Santa Marta krijg je direct een onwijs harde klap warme lucht in je gezicht. De temperatuur is overdag rond de 30/35'C. De stad zelf is weinig interessant, maar wordt vaak gebruikt als uitvalbasis naar het Tayrona National Park. Na 2 ‘low activity’ dagen in Santa Marta verkas ik naar een hostel direct tegen het park gelegen. Dit was direct ook een van de mooiere waar ik heb verbleven. Prachtige locatie, zwembadje, airco en goed werkende WiFi. Dat laatste moet niet onderschat worden. “No WiFi, no life” zeg ik dan ook wel eens. Zonder internet zou het reizen een stuk lastiger worden. Nu kun je jezelf van te voren al inlezen over allerlei plaatsen. Ik ben er dan ook van overtuigd dat je een totaal andere belevenis van reizen ervaart zonder het gebruik van internet. Maar hé het is wel verdomde makkelijk. De app Maps.Me geeft bijvoorbeeld altijd (offline) aan waar je bent of waar je naartoe moet. Is vooral gemakkelijk als je met de taxi ergens heen moet. Al willen ze er in Colombia niets van weten. De taxi chauffeurs zijn meer gebaat bij het geven van een adres. Het probleem is dat ze het adres regelmatig niet kennen. Dan laat je de map zien en dan kijken ze niet eens. Heb het meegemaakt dat ik nog 200m rechtdoor moest naar het hostel en dat zo’n kerel dan een zijweg inslaat omdat hij denkt dat daar het adres is. Of dat ze de centrale bellen en dan de locatie ‘mijn plaatsen’ doorgeven. Dat staat dan toevallig onder het adres op mijn mobiel omdat ik een Nederlandse versie van de app heb. Toen hij dat meerdere malen “mijn plaatsen” probeerde te communiceren naar de andere kant van de lijn heb ik wel ff dubbel gelegen. Was ook een redelijk oude dude die ook niet op de map wilde kijken. Dan zeiden we ‘hostel es a la direcha' (hier naar rechts), poft ie em naar links en vervolgens komen we bij een andere hotel uit. Gaat hij vervolgens daar de weg vragen. Taxi’s met navigatie zijn er dan ook nauwelijks. Soms geef je je telefoon aan zo’n chauf zodat hij beter kan kijken, zo ook Paul na ons stapavondje. Vervolgens zei die kerel “and now you lost it" en reed aan. Ik heb mijn telefoon ook enkele keren gegeven, zelfs wanneer ik niet in de taxi zat. Dit ga ik nu niet meer doen. Al ga ik er wel vaak van uit dat ze niet de intentie hebben dit te doen. Maar goed ik besloot dus naar Tayrona national park te gaan. Een van de highlights in Colombia. Om een beeld te schetsen; het is een jungleachtige omgeving dat grenst aan de pacific coast, dus vanuit de jungle wandel je zo het strand op. Prachtige natuur met o.a. palmbomen en apen die hoog in de bomen naar je kijken. En ohja snikheet natuurlijk. De eigenaar van het hostel bracht ons s'morgens vroeg naar de ingang, waar we vervolgens een goed uur in de rij stonden voor de ticketverkoop. Het introductiefilmpje van het park heb ik vervolgens een stuk of 10x mogen aanschouwen. Op zich had ik op dat moment kunnen omkeren omdat ik het park nu al van binnen en van buiten had gezien. Niet gedaan uiteindelijk en het park ingelopen. Ik werd niet teleurgesteld want de omgeving is echt ‘maravilloso’. Beetje vergelijkbaar met wat je in de reisgidsen ziet. Na 5 minuten spot ik al 3 aapjes, dat was al meer dan tijdens mijn gehele Amazone trip (*zucht). In 1,5 uur wandel ik vervolgens naar Cabo. Op deze plek strijken veel bezoekers neer om te overnachten. Het is gelegen aan het strand, dat was wel lekker want zo kon ik mijn eerste Zuid-Amerikaanse duik nemen. Vervolgens liggen pitten op het strand om vervolgens gewekt te worden door een hagedis die over mijn voet kroop. Na dat middagdutje heb ik me eerlijk gezegd kapot verveeld omdat er verder ook niets te doen was op die plek. Op deze momenten zou je graag een boek willen (of WiFi natuurlijk). Wanneer de avond valt ga ik naar mijn hangmat waar ik zal slapen. Het duurde niet lang voordat ik een dubbele hernia opliep waarop ik besloot illegaal een tent in te kruipen. Het was een prachtige plek om in slaap te vallen; een heldere maan en jungle en zee geluiden op de achtergrond. De volgende morgen echter redelijk brak opgestaan om vervolgens een idyllisch pad omhoog te volgen naar el Pueblo. Dit is een archeologisch dorpje waar een inheemse stam woont. De tocht had me redelijk gesloopt. Bij aankomst waan je je zeg maar in het prehistorisch dorp vergelijkbaar met dat in Eindhoven. Vervolgens nog dik 2 uur doorgehiked door de jungle. De gehele tocht werd ik nog vergezeld door een hond. Ongekende conditie had dat beestje. Geen idee waarom maar hij bleef me de gehele tocht trouw en als ik even op adem moest komen dan kwam ie wel eens teruggelopen om te kijken waar ik bleef. Mooie beesten blijven dat. Eenmaal bij de uitgang was ik geknakt en doorweekt. Teruggegaan naar het hostel om te douchen en mijn spullen te pakken. Vervolgens een bus gepakt naar Cartagena, daarbij vergezeld door 2 vriendelijke Belgen. Waarvan er een zei; “In La Paz had ik echt het idee waar iedereen eigenlijk mee bezig was?" Weer iemand die mij daar in tegemoet kwam dus. Cartagena; zeer mooi centrum met allerlei gekleurde koloniale gebouwen. Elk straatje kan in principe op een postkaart. Maar ook hier: heet, heet, heet. Tijdens een koffie break nog een heel aardig Nederlands stelletje tegengekomen. Een uur was zo vol geluld uiteindelijk. Zij stonden aan het begin van hun reis. Zo kom je eigenlijk ook alles tegen. De een blijft een jaar weg, de ander bezoekt meerdere continenten in 1 trip en de ander heeft maar een korte vakantie van 3 weken. Meest aparte wat ik tot nu toe ben tegengekomen is een gast die naar China was gefietst. Nu deed ie Zuid-Amerika op de fiets. Waanzin! Na een aantal zeer hete dagen in Cartagena het vliegtuig terug naar Medellin gepakt. In dit geval was vliegen net zo duur als een busreis. Alleen bespaart het me flink wat uren en een dubbelgevouwen lichaam. Aangekomen in Medellin (waar de temperatuur direct wat draaglijker is) ga ik met een busje naar het centrum. Ik zit helemaal achterin met langs mij een kerel, zijn maat zit schuin voor hem. Ze communiceren wat met elkaar, zo op en oog ook d.m.v whatsapp. Een keer staat zijn maat op en fluistert wat in het oor van de kerel naast mij. Ook wordt er een keer een vraag aan mij gesteld, maar alles wat ik versta is; Medellin. Ik zeg dat hem niet begrijp en besteed er verder geen aandacht aan. Als de twee mannen vervolgens de buschauffeur manen te stoppen, lopen ze richting de deur. Een van hen keert om en zegt iets tegen een jongen die samen met zijn vriendin voor mij zit. Die jongen reageert en binnen een split second ontaard dit in een massale vechtpartij in de bus. Er vallen raken klappen en de jongen werkt de twee gasten al schoppen en slaand de bus uit. Zelf ben ik niet direct betrokken maar de adrenaline komt wel ff opzetten. Om eerlijk te zijn; dit was een verdomd goeie knokpartij. Wat bleek, de jongen voor mij was blijkbaar supporter van voetbalclub America (uit Cali) en die andere twee gasten van het plaatselijke Atletico National (uit Medellin dus). Laatstgenoemden herkende de jongen voor mij of zagen een foto op zijn telefoon met een America shirt. Toen ze de bus uitliepen zochten ze de confrontatie met hem. Ik zat uiteindelijk front row. De twee elftallen speelde die avond tegen elkaar. Medellin won met 2-0, waarna ik s'avonds de metro deelde met een hoop aangeschoten supporters. Paar uur daarvoor Alberto opgezocht die nog in Medellin was. Nogmaals echt een goeie vent, de volgende keer zien we elkaar in Europa. Donderdag pak ik een gringo-busje naar Salento. Een klein plaatsje tussen Medellin en Bogotá. De nacht in het hostel is erg oncomfortabel omdat er recht boven mijn bed een lekkage is. Midden in de nacht, wanneer het buiten gutst van de regen, verplaats ik mijn bed een meter. De volgende dag ga ik naar Valle de Concoro. Een prachtige vallei met enorm hoge bomen. De uitzichten zijn schitterend en alles klopt eigenlijk; de uitzichten, de rust, de temperatuur. Dit was misschien wel het mooiste wat ik deze reis heb gezien. Een plek om je tent op te slaan en vervolgens nergens meer aan denken. Een meer dan juiste afsluiting in ieder geval, natuur technisch gezien dan. Van het rustige stille Salento verkas ik naar Bogotá, hier ga ik mijn Zuid-Amerika trip eindigen. Het is zaterdagmiddag als ik arriveer en ik besluit direct Paul op te zoeken die ook in Bogotá is. We besluiten die avond op stap te gaan met een aantal man. Een taxi brengt ons naar Theatron, de naam van de discotheek. Het is een gigantisch groot gebeuren met meerdere verdiepingen. De muziek pompt en the place it packed! De avond resulteert in een van de beste die ik ooit heb meegemaakt. Een waanzinnige plek om mijn laatste weekend hier af te sluiten. Als de kruitdampen zijn opgelost komt dan het besef dat het tijd is om weer huiswaarts te keren. Nog een keer de Zuid-Amerikaanse lucht in mijn longen voordat ik het vliegtuig instap. De tijd die ik hier heb gehad is ongelooflijk en ik zal ontzettend veel dingen gaan missen. Het was voor mij the perfect match. Overigens zie ik ook erg uit om weer in Holanda te zijn. Voor nu ga ik nog ff een traantje laten en dan mijn gierende banden huiswaarts. Hasta pronto!